Συντάκτης: Σπύρος Τζώρτζης

Όταν θα γίνεις γάτος,
θα σε τυλίγω σε μια γαλάζια κορδέλα ίσα για να σε βλέπω να παλεύεις μαζί της.

Σήμερα που κατέβαινα με τα πόδια στη δουλειά, εκεί στην πλατεία πέτυχα μια γιαγιά που φώναζε “Γεωργία! Γεωργία!” σε ένα μπαλκόνι, ξανά και ξανά, επαναληπτικά, σαν κουκουβάγια.
Αργότερα, κάπου στα μισά της Ιπποκράτους, ακούμπησα σε έναν τοίχο για να δέσω το κορδόνι μου. Λογικά θα λέρωσα το παλτό μου, αλλά ποιος νοιάζεται, εγώ να μην πέσω ήθελα.

Ένα από τα πιο γνωστά προβλήματα με τα όνειρα είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα ξεχνάμε λίγη ώρα αφότου ξυπνήσουμε. Ίσως θα είχε πλάκα, κάποια στιγμή, να γράφαμε μια “Ωδή στα όνειρα που κάνεις δεν θυμάται πια”. Ωστόσο, υπάρχουν όνειρα ή εφιάλτες που τους θυμάσαι χρόνια ολόκληρα αφότου τα βρήκες μπροστά σου την πρώτη φορά.

Πριν μερικές εβδομάδες, όπως λένε και στις σειρές, I met someone. Είχα ανέβει στο Αίθριο στο Μαρούσι για ένα ραντεβού. Βασικά ήταν τόσο εμπειρία αυτή η γνωριμία που το σημείωσα αμέσως, μισό να το βρω.

Έχω ανακαλύψει ότι έχω ανάγκη να τρώω ξύλο από ανθρώπους που εμπιστεύομαι να με βάλουν στη θέση μου. Και είναι μεγάλο κρίμα να θες και να μη βρίσκεις δάσκαλο.
Προσπαθώ να μπαίνω συνεχώς σε μια διαδικασία μάθησης που με εξασκεί στο να χαμηλώνω την αίσθηση ότι ξέρω και μπορώ τα πάντα.

Πιο πολύ σε αναζητώ εκεί που δεν το περιμένω.
Όταν δεν μπορώ να είμαι αγρίμι κι ησυχάζω.
Όταν είμαι χορτάτος, ξεκούραστος, φρέσκος, καθαρός. Όταν δεν κλείνω τα μάτια για να ξεφύγω αλλά τα αφήνω από τη ζήλια και την προσμονή να σε δω.
Όταν αδειάζει το κεφάλι μου, το τελευταίο πράγμα που μένει μέσα είσαι εσύ.

Αυτό που βλέπετε εδώ είναι του International Klein Blue. Είναι ένα χρώμα πολύ συγκεκριμένο και μοναδικό σε ολόκληρο κόσμο, δημιούργημα του Γάλλου εικαστικού Yves Klein (link). Τόσο μοναδικό που ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος αποκλείεται να το βλέπει σωστά γιατί η οθόνη του υπολογιστή του είναι πιο άχρωμη κι από συσκευασία κρουασάν σε περίπτερο τον Αύγουστο.