Ο αποχωρισμός μας από τον ΣΥΡΙΖΑ
Το καλοκαίρι του 2015, μετά από την ανατριχίλα του δημοψηφίσματος, πολλοί και πολλές από εμάς χρειάστηκε να ζήσουμε το διαζύγιο με το βασικό μας πολιτικό όχημα για αρκετά χρόνια, τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο χωρισμός ήταν γρήγορος αλλά όχι ανώδυνος, είχε ως αφορμή την πλήρη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης στις απαιτήσεις του μπλοκ εξουσίας στην Ευρώπη και είχε ως βαθύτερη αιτία, κατά την δική μου οπτική, το γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε αποκολληθεί πλήρως από το κόμμα, τις συλλογικές διαδικασίες και σε τελική ανάλυση την κοινωνική βάση που την έφερε στην πρώτη γραμμή της πολιτικής στην Ελλάδα.
Από τη μία, τα σημάδια ήταν εκεί από καιρό και θα έπρεπε να το περιμένουμε. Από την άλλη, μην έχοντας προλάβει ακόμη να συνηθίσουμε την οσμή της εξουσίας, καθησυχαζόμασταν ότι όλα αυτά ήταν χαριτωμένα καπρίτσια του πρώτου φλερτ με την κυβερνησιμότητα και θα περάσουν μόλις ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα. Σήμερα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι όλα τα παραπάνω δεν ήταν οι εξαιρέσεις, η έκτακτη ανάγκη ή οι παρεμβολές αλλά αντιθέτως ο κανόνας, η καθημερινότητα και το βασικό soundtrack του πώς οραματίζεται η κυβέρνηση το έργο της και την οργάνωση της κοινωνίας.
Ειδικότερα τα (μεγάλα) τμήματα της Νεολαίας που φροντίσαμε να αποχωρήσουμε από τις οργανωτικές τάξεις του κόμματος εκείνη την περίοδο, είχαμε κατηγορηθεί ως βιαστικοί και ανυπόμονοι πυρομανείς που ξενερώσαμε με την τακτική υποχώρηση Τσίπρα, ενώ θα έπρεπε να μείνουμε και να παλέψουμε, τουλάχιστον μέχρι το συνέδριο, γιατί ο Κούλης είναι προ των πυλών και η διαπλοκή θα κάνει πάρτι… Καλώς ή κακώς, σήμερα έχουμε συγκεντρώσει έναν μακρύ κατάλογο σημείων (βλ. προσφυγικό, ασφαλιστικό, κόφτης, Χίος, Σκουριές, Εκκλησία, ιδιωτικοποιήσεις, κ.ά.) που αποδεικνύουν ότι η απόφασή μας ήταν μάλλον ορθή και ότι καλώς αποφασίσαμε να πάμε ένα βήμα παρακάτω, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε έναν χρόνο ημι-αδράνειας και περισυλλογής.
